- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه محرم
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه صفر
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه ربیع الأول
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه ربیع الثانی
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه جمادی الأول
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه جمادی الثانی
- مناسبتها، وقایع و اعمال ماه رجب
- سایت قرآنی تنـــــزیل
- سایت مقام معظم رهبری
- سایت آیت الله مکارم شیرازی
- سایت آیت الله نوری همدانی
- سایت آیت الله فاضل لنکرانی
- سایت آیت الله سیستانی
غزل مناجاتی با خداوند کریم و روضه حضرت علی اصغر
دوری از آغوش تو جز دردسر چیزی نداشت جادۀ بیعشق تو غیر از خطر چیزی نداشت لذّت عصیان گذشت و ذلّت آن مانده است معصیت جز بار حسرت بیشتر چیزی نداشت آخر دست طلب از این و آن تحقیر بود رو به خلق انداختن غیر از ضرر چیزی نداشت من همانم که تمام روز عصیان کرده است آنکه در پروندهاش وقت سحر چیزی نداشت چشمهایم پُر ولیکن کوله بارم خالی است بندهات غیر از همین چشمان تر چیزی نداشت دست در دست کمان برد و نفس را حبس کرد نانجیب انگار جز تیر سه پر چیزی نداشت گـریهاش تنها برای چند قـطره آب بود ورنه بحر جنگجویی این پسر چیزی نداشت
: امتیاز
|
مناجات ماه رمضانی با خداوند کریم
شبیه تک درختی در دل صحرای غمهایم میان هـایهـای گـریههـایم، باز تـنهـایم منم آن سنگ در چاهی که تاریک است دنیایم منم آن حال بیماری که آسان نیست احیایم منم آن سائلی که باز هم از سفره جا مانده خدایا باز کن در را، منم مهمان ناخوانده شنیدم باز هم مهمان نوازی کردهای، آری سر من را هم امشب بند کن اینجا به یک کاری زمینگیرم، پـریدن به پر و بالـم نمیآید من آن صیدم که صیادی به دنبالم نمیآید ولی تو بر خلاف دیگران، آغوش وا کردی بدی کردم به تو اما همیشه خوب تا کردی هزاران بار دستم را گرفتی تا که برگردم به جایش معصیت کردم، نفهمیدم، غلط کردم میان نفس خود گم بودم و دنبال من گشتی خدایا پس مهـیا کن بـرایم راه برگـشتی الهی چـشمهایم را دوباره مثـل دریا کن غل و زنجیر دور دست و پایم را خودت وا کن خودت سوز دعایی با صداقت ده به نای من که چیزی در نمیآید از این العفوهای من برای بخشـشم باید به فکر دیگری باشم چه بهتر از همین امشب، پی آن خواهری باشم که هم داغ عزیز و هم اسیری و جسارت دید به بزم دشمنان شد ذوالفقار و نیمه شب نالید قسم بر معجر زینب، بپوشان این گناهانم به حق چادری که سوخت، در آتش نسوزانم!
: امتیاز
|
مناجات ماه رمضانی ( زبانحال خداوند کریم )
خیز، اى بـنـدۀ مـحـروم و گـنهـکار بیا یک شب اى خفـتۀ غفلتزده، بیدار بیا بس شب و روز که در زیر لَحَد خواهى خفت دَم غـنـیـمت بـشـمار امشب و بـیدار بیا شب فیض است و درِ توبه و رحمت باز است خیز، اى عـبد پـشیـمان و خـطـاکار بیا پـردۀ شـب که بُـوَد آیـت سـتّــارىِ مـن دور از دیـدۀ مـردم، بـه شـب تـار بـیـا این تویى، بـنـدۀ آلـوده و شـرمـنـدۀ من این مـنـم، خـالـق بـخـشنـدۀ سـتّـار، بـیا مگـشا دست نـیازت به عـطاى دگـران دل به من بسته و بگسـسته ز اغیار بیا فرصت از دست مده، مىگذرد این لحظات منشین غافل و بىحاصل و بیکار، بیا
: امتیاز
|
مناجات آغاز ماه مبارک رمضان
باز برگ دعوت از معشوقِ جانانی رسید عاشقـان! هنگام اثـبات مسلـمانی رسید رحمت خاصِ خدا شد عام! دوزخ بسته شد میزبانِ مهـربان، با شـوقِ ربّانی رسید در غل و زنجیر افتاده ست شیطانِ رجیم با حلـولِ ماه، بر حالش پریشانی رسید تا که زنگار از دلِ عاصی شود برداشته خـیلِ سائل آمد و چـشمانِ بارانی رسید بهره برد از سفـرۂ لطـف الـهی بیـشتر هر که با دستانِ خالی تر به مهمانی رسید رحل ها آماده و ترتیلِ قرآن شد شروع اشتیاقِ «افتتاح» و ادعیه خوانی رسید میزبان ألله، مهـماندار مولانا عـلیست بر یتیمان نیمه شب خیراتِ پنهانی رسید هر کسی که توبههایش منتهی شد به علی از خدا دل برد؛ تا جنّت به آسانی رسید!
: امتیاز
|
مناجات ماه رمضانی با صاحب الزمان عجل الله تعالی فرجه
بـایـد دری بـرای مـنـاجـات وا شود تـا درد بـیدوای گـنــاهـم دوا شـود بایـد کـسی که نـزد خـدا دارد آبـرو وقت سحـر به یـاد دلـم در دعا شود باید ز آبـروی خودش خرجِ من کند تا واسـطه مـیـان من و کـبـریا شود بیواسـطه خـدا، بـخـدا رد کـند مرا بیواسـطه دعای سحر، بیبها شود یـابن الحـسـن بـیـا و مـرا آبـرو بـده تا که دری برای مـناجـات وا شـود از حق، بخواه بگذرد از هر چه کردهام تنها خدا به حرف تو از من، رضا شود نـام مـرا مـیـان قـنـوت سـحـر بـبـر تا نامـهام بری ز گـناه و خـطا شود مـاه مـبارک است مبـارکترش نما تا چـشم من به روی شما آشـنا شود باید چه کرد تا که تو از من رضا شوی تا روزیام سفر به سوی کربلا شود آنجا که شد به نیزه سر آن بزرگوار آنـجـا کـه قــبـلـه دل اهـل ولا شـود آنجا که بود زینب پـردهنـشین اسیر او شد اسـیـر تا که کـنـیز خـدا شود
: امتیاز
|
مناجات ماه رمضانی با صاحب الزمان عجل الله تعالی فرجه
در منـاجـاتِ سحـرگـاه دعـا کن مـا را ماهِ زهرا تو در این ماه دعا کن ما را جای این عاشقِ بیچاره بگو یک العفو روسـیـاهـیـم بـکِـش آه دعـا کـن ما را کوله بارِ گنه و جرم و خطا سنگین است رهـبـرِ راه در این راه دعـا کـن ما را ما سـرِ سـفـرۀ اِفـطـار دعـایت کـردیم سـرِ افـطـار تو هـم گـاه دعا کن ما را روزه با روضه گِره خورده لبم خشکیده حـقِّ خـشکـیِ لـبِ شـاه دعـا کن ما را حـقِّ دُردانـۀ ویـرانه به ما کن نظـری الـعــجــل بـقـیـة الـلـه دعــا کـن مـا را سرِ بابا به رویِ دامنِ دختر که نشست نـالـه زد آه پـدر… آه دعـا کـن مـا را تو نبـودی هـمه به گریـۀ ما خـنـدیـدند آه از نـیـمه شـب و راه دعـا کن ما را صورتـم مثـلِ گـلّ یاسِ عـلی نیلی شد زَدَنـم پــایِ ســرِ مــاه دعـا کـن مـا را بر روی دامنِ من نیمۀ شب ندبه بخوان در مناجـاتِ سحـرگـاه دعـا کـن ما را
: امتیاز
|
مناجات ماه رمضانی با صاحب الزمان عجل الله تعالی فرجه
مـاه رمـضـان آمـد و دلـدار نـیـامـد آن مـونس جان محـرم اسـرار نیامد هر مـرغ چـمن آمده در باغ ولیکن آن بلبل خوش نغـمه به گلزار نیامد در بستر مرگ است مریض غم هجران آن شــافـی هـر درد دلآزار نـیـامـد یوسف سر بازار بُود چشم به راهش آن یوسف گـلچهـره به بازار نیامد هر قافله را هست یکی قافـله سالار این قـافـلـه را قـافـلـه سـالار نـیـامد آن مظهـر نور از شجر طور نتابید وآن مـاه فـروزان به شب تار نیامد در کار بـشر صد گـره افـتاد خـدایا دستی که گـشاید گـره از کـار نیامد
: امتیاز
|
مناجات ماه رمضانی با صاحب الزمان عجل الله تعالی فرجه
مـاه خـدا رسـیـد ولـی تـو نـیـامـدی وقـت دعـا رسـیـد ولی تـو نیـامـدی ماه از تو، سفره از تو، خدایی شدن ز تو لطـفـت به ما رسـید ولی تو نیامدی سلطانی و مقـربیِ سائلان ز توست شـاهـا گـدا رسـیـد ولـی تو نـیـامدی از دستِ دوری از قدم توست، عاشقت تـا نـاکـجـا رسـیـد ولی تو نـیـامـدی دل مردهایم و در ظلمات گـنه اسیر عطر خدا رسـید ولـی تـو نـیـامـدی مست شهادتیم که عـطر حضورتان از لالـههـا رسـیـد ولـی تو نیـامـدی از افـتـتاح و زمـزمـۀ یا حـسینمان تا کـربـلا رسـیـد ولـی تـو نـیـامدی
: امتیاز
|
مدح و وفات حضرت خدیجه سلاماللهعلیها
اگر در سرنوشتت نیست تا اُمُّ البنین باشی فقط زهرای تو کافیست اُمُّ المؤمنین باشی شده دامـان تو شـأن نزول سورۀ کـوثر خدا میخواست بانو جان، تو زهرا آفرین باشی زنی بالاتر از حـوّا، زنی همسایۀ مـریم یقینا آمدی هم کُفـو ختم المرسلین باشی تو قبل از هر زنی اسلام آوردی و پس باید برای خاتـم پیـغـمبر خـاتـم نگـین بـاشی فقط میخواستی از دوش پیغمبر عبایش را که در آغوش مهر رحمة للعالمین باشی همیـشه نیـمۀ مـاه خـدا از عـرش میایی برای تک تک جاماندهها حبل المتین باشی
: امتیاز
|
مدح و وفات حضرت خدیجه سلاماللهعلیها
به نام خالـق روزی رسان به نام خـدا به نام صاحـب عـزّت، خـدای آل عـبا قـلم به دست گـرفـتم اگـر اجـازه دهـید کمی نویسم از آن روحِ پاک و پاکیها هـمان که طاهره بود و زکیه، راضیه فـراتر از همه، چون بود مـادر زهـرا همان که زندگیاش وقف دین احمد شد و بــود بـا مـددش هــمـرهِ نــبـی خــدا عـلی گـریـست بـرای بـزرگیِ داغـش علی ستوده و خواندهاش سرور زنها شنـیـدهام که عـبای رسول شد کـفـنـش خـوشا بـه حـال مـقـام و جـلالِ او امـا دوباره حرف کفن گشت، چشم من خون شد و رفت تا دم گـودال، عـصر عـاشورا همینکه ضربه زدند و سرش جدا کردند کـفـن که نه، بـرایش حـصیـر آوردنـد
: امتیاز
|
مدح و وفات حضرت خدیجه سلاماللهعلیها
هر شب قنوت او مسیر کهکشان میشد یک راه نوری از زمین تا آسمان میشد آری خدیجـه هم مطهـر هم معـطر بود پس آب در دستش گلاب و زعفران میشد تا یا رسول الله از لبهـاش برمیخاست آقای او، سر تا به پای خویش، جان میشد او تا قـیامت سربلـند از ابتـلائات است حتی اگر صدبار دیگـر امتحـان میشد من مطمئن هستم اگر عمرش به دنیا بود مادربـزرگی بینهـایت مهـربان میشد خواندند اُمالمؤمنین او را، ولی ای کاش این ذکر نورانی، فرازی از اذان میشد یا مصحفی از عرش نازل میشد و در آن هر آیـهاش مـدح عـیـان او بـیان میشد او سورۀ مهر است و قلبش آیۀ نور است هر شب قنوت او مسیر کهکشان میشد
: امتیاز
|
مدح و وفات حضرت خدیجه سلاماللهعلیها
ای که خواندت حضرت دادار: اُمُّالمومنین هـمسری بر احـمـدِ مـخـتار اُمُّالمومنین نـامِ زیـبایت خـدیـجه؛ الگـوی آئـیـنهها نیـسـت مانـندِ تو در ابـرار اُمُّالمـؤمنین نیمی از اسلام را اموالِ تو چاره نمود ثـروتت شد رحـمتِ بسـیار اُمُّالمؤمنین حفظ کردی بارها جانِ محمّد از خطر هـست مدیـونت دلِ بـیـدار اُمُّالمـؤمنین بـارها کـردی طوافِ خـاتـمِ پیـغـبـران با بصیرت بودی و هوشیار اُمُّالمؤمنین درسِ ایـثار از شما آموخـته ریحانهات میشود این قـصّهها تکرار اُمُّالمؤمنین فاطمه یک روز قطعاً میشود بیواهمه تکـیـه گـاهِ حـیـدر کـرّار اُمُّالـمـؤمـنـین روضه میخوانم برایت دخترت را میزدند در مـیانِ یـک در و دیـوار اُمُّالمؤمنین هیچ میدانی نمیمـاند نه جای سالـمی میرسد بر سینهاش مسمار اُمُّالمؤمنین
: امتیاز
|
زبانحال حضرت خدیجه سلاماللهعلیها قبل از وفات
نـمـیآیـد نـفـس از سـیــنـه بـالا دمِ آخـر به من رو کـرده غـمها کـمی بنـشـین کـنارم! بـیـقـرارم دلـم خـیـلی پـریشان است أسـما تو را جانِ هر آنکه دوست داری حواست بعدِ من باشد به زهـرا خصوصاً وقتِ پهلـو دردهایش به جـایِ من کـنـارش باش آنجا غمِ بیمادری و بغض، سردرد بـمـیـرم! دخـتـرم میافـتـد از پا بـرای درد بـازویـش دعــا کـن گـلـم را لحـظـهای نـگـذار تـنها به تو زحـمت نخواهد داد قطعاً فـــــــدایِ رأفــتِ أمّ أبـــیـــهـــا فقط شرمنده! چون دستش شکسته کمک کن تا بپـوشد چادرش را بگو «عجّل وفاتی» را نخـوانَد اگـر چه داغ دیـد از دارِ دنـیـا!
: امتیاز
|
مدح و وفات حضرت خدیجه سلاماللهعلیها
بانوی صبح هستی و خورشید دیگری خاتـون آب هـستی و پاک و مطهـری آری بـه انــتــخــاب خــدا و گــواه او تنهـا تـویی که لایـق عـشـق پیـمـبری در دامن تو مـادر عـالـم سه سـاله شد شایـسته از مـقـام تو شد شأن مـادری گرد و غـبار راه تو معـراج جـبرئـیل تـفـسـیــر واژه واژۀ آیــات کــوثــری بانـو شنـیـدهام که وخـیم است حال تو در کنج خانه گشتهای از غصه بستری گرچه کتا ب زندگی ات رو به آخر است شأن عـیادت از تو مقـام پیـمبـر است وقتش شده که دختر خود را صدا کنی بر روی نـازدانـهات آغـوش وا کـنـی وقتش شده که شانه به گیسوی او زنی با یک دو بـوسه درد دلش را دواکنی باید دو گـوشـواره خود را به او دهی تـا هــدیـه عــروسـی او را ادا کــنـی چیزی به عمر خود ز پیمبر نخواستی وقـتش شده از او طلب یک عـبا کنی از عـرش پـنج تا کـفـن آمـد بـرای تو خوب است پنجمین کفنش را سوا کنی رفتی و داغ تو به دلش کوه غم گذاشت غصه شروع شد که دگر مادری نداشت مادر نداشت حرف دلش را به او زند حرف از غمی که مانده میان گلو زند مادر نداشت در شب جشن عروسیاش تا حـرف دخـترانـه خود را به او زند مادر نداشت پـشت در او را صدا کند ناچـار شد به خـادمـه خـویش رو زند پیراهـنش گرفت به مسمار و پاره شد مـادر نـداشت پیـرهـنش را رفـو زنـد مادر نداشت زخـم تنـش را نشان دهد با یک نفـر دم از غـم راز مگـو زنـد زهرا که رفت نوبت زینب دگر رسید او میدویـد و قـاتـل اربـاب مـیدویـد
: امتیاز
|
مدح و وفات حضرت خدیجه سلاماللهعلیها
تنهـا مگـذار ای نفـس تازه جهـان را در غربت آئیـنه دو چـشم نگـران را بردار سر از دامن رفتن که نگـیری از چـشمۀ بیـداری خلقـت هـیجان را بیتو چه کند فـاطـمه با کودکی خود مگذار سر شانهاش این بار گران را ای ثـروت اندوخـتهات عـشق محـمد با خود به دل خاک مبر گنج نهان را لبخـنـد بزن رو به پیـمبـر که ببـنـدند دو دوخترک لات و هبل چاک دهان را جای کـفن از یـار عـبا خواسـتهای تا آسوده کـند خـاطـرهاش خاطـرتان را هنگـام خداحـافـظی هـمسرت انگـار در بین عبا عشق نگه داشت زمان را شد خیره به روی تو که خوابیدهای آرام تا بیـشتـر از پیـش نبـیـنی خـفـقان را در شـعـب عـلـی ابن ابـیـطـالبِ فردا هر لحظه تحمل نکنی زخـم زبان را خوب است بخوابی و نبینی که بخوانند پروانۀ پر سوخـته زهـرای جوان را در روشـنی خـون دل کـوچه نـبـیـنی شش ماهگی گم شده با تیر و کمان را بر نیزه نبـینی غم هـفتاد و دو سر را پیشوپس این بغض گران شمر و سنان را در شأن شما پیـشکش آنگـونه نداریم در روضه بگیر ازمن دلسوخته جان را
: امتیاز
|
مدح و وفات حضرت خدیجه سلاماللهعلیها
تمام زندگیات خرج راه دین شده است حضور محکم تو سدِّ مشرکین شده است امیـر عالـم امـکـان عـلـیست دامـادت و نام فـاطمه با نام تو عجین شده است
: امتیاز
|
مدح و وفات حضرت خدیجه سلاماللهعلیها
بـانـوی طاهـا بـرتـرینی در نـجـابت ای مـادرِ صدّیـقه! هـستی با صداقت داراییات مهـرِ رسول اللهِ عشقست در راهِ او ارزش ندارد مال و مکنت ای جان بقـربانت هـمه عـالم خـدیجه مدح و ثنایت را خـدای عالمین گفت احمد تو را پشت و پناهی بهرِ دین گفت ای مـادرِ کـوثـر بـلـنـدا رتـبه هـستی ای مادرِ خـلقـت خدا شأنی به تو داد بر دامـنِ پـاکِ شـمـا خـیـرالـنـسا داد این ریشهها نشأت گرفـته از تو خانم ما را مرید شوهرت کن بانوی عشق از شیعـیان حـیدرت کن بانوی عشق مـادر بزرگِ حـضرت ارباب رزقی
: امتیاز
|
مدح و وفات حضرت خدیجه سلاماللهعلیها
او که الگوی ولایت محوری فاطمه است یا خدیجه حک روی انگشتری فاطمه است دستگیرش لطف بیحد خدیجه میشود هر که کارش بین عالم نوکری فاطمه است
: امتیاز
|
مدح و وفات حضرت خدیجه سلاماللهعلیها
تو آن زنی که فـلـک آسـتان تو بوسید حجاب و عصمت و تقوی به دور تو گردید تو آن زنی که خـداونـد انتـخـابت کرد فـروغ مهـر پیـمبـر به خـانهات تـابـید تو آن زنی که ز پاکی میان اهل قریش طلـوع زهـرۀ زهـرا ز دامـن تو دمـید تو آن زنی که مسلمان شدی نخستین روز سلام بر تو ز خالـق ز جـبرئـیل رسید تـمام هـستی تو هـدیه گـشت بر اسلام خـدا تـمـامی اسـلام را به تـو بخـشـیـد نـمانـده است بجـز آه در بـساطت اگر کـفن برای تو گـردید جـامۀ خـورشـید قسم به اشک پیمبر قسم به عـامالحزن که چـشم ابر هـمیـشه ز داغ تو بـارید
: امتیاز
|
غزل مناجاتی با خداوند کریم
مـرا که گـدای تـو بـودم زمـانی ز چشمانت انداخت این بددهانی تو بـودی ولی بـندۀ خویش بودم تو را خواندم اما دلی نه! زبـانی من بیسـر و پا چـهها که نکردم تو میدانی اما چه میشد ندانی! کجا رفت آن گـریههای مناجات کجا رفت حالـم؟ کجایی جـوانی چـرا دل بـریـدم ز دنـیـای بـاقی چـرا دل نـکـنـدم ز دنـیـای فانی جز این میکـده جای دیگر ندارم چه خاکی کنم بر سرم گر برانی منو دوری از روضهها وای بر من تـمام است کارم عجـب امتحانی سرم گرم ایوان طلای نجف شد که انـداخـتـه بر سـرم سـایـبـانی برای علی فـاطـمه سوخت افتاد تـوان بـر عـلـی داد با نـاتـوانـی
: امتیاز
|
غزل مناجاتی با خداوند کریم
تا ببـیـنم رحـمت پـروردگار خویش را میشمارم باز جـرم بیشمار خویش را روز و شب فرقی ندارد پیش من چون با گناه تیره کـردم آسـمان روزگـار خویش را هر زمستان رفت، آمد یک زمستان دگر چون به دست خود خزان کردم بهار خویش را هیچکس مانند تو خیر و صلاحم را نخواست کاش دستت میسپردم اختیار خویش را از همان روز ازل باید خـدایی میشدم در حریم یار میجُـستم دیار خویش را کاش دست مهـربانت سایهبان من شود تا بپـوشـانـم خـطـای آشکـار خویش را صحبت از عفو و بزرگی وکرامت میشود تا به سمت تو میاندازم گذار خویش را تو یقـیناً میشناسی خوبتر از من مرا من نمیدانم صلاح کار و بار خویش را عهد میبندم نباشم غافل از اعمال خود باز یادم میرود قول و قرار خویش را کاش میفهـمیدم این آلوده دل من نیستم حال که عمری کشیدم انتظار خویش را بس که سر زد از من رسوا خطا و اشتباه عاقبت از دست دادم اعـتبار خویش را پیله کرده نفس امّاره به جسم و روح من کاش روزی بشکنم قفل حصار خویش را آبـرو بخـشـیـدی و من آبـرو بردم فقـط در میان خلق کم کردم عیار خویش را خواب غفلت آمد و خود را به چشمم عرضه کرد در عوض دادم دل شبزندهدار خویش را چندقطره اشک ودست خالی وچشمان تر با خودم آوردهام دار ونـدار خـویش را بـیـن زنـدان گــنـاهـم یـاد تـو افــتـادهام تا مگـر پـیـدا کـنم راه فـرار خویش را »یا الهَ العالَمین إِغفِـر ذُنوبی بِالحُـسِین« هرچه باشم روی لب دارم شعار خویش را ای که با لبهای تشنه قتل صبرت کردهاند زینب از کف داده بعد از تو قرار خویش را
: امتیاز
|